De eerste verrassing voor de groep die had besloten met ons mee te reizen naar Beijing presenteerde zich aan het begin, op Schiphol op dinsdag 6 november. Voor de frequente reiziger is het rood-witte ontmoetingspunt in de centrale hal zo gewoon als maar kan zijn, dus het kan behoorlijk verwarrend zijn om te beseffen dat je eigenlijk op de juiste plek bent, maar met de grote witte en rode blokken weg. Desondanks had de groep geen problemen om elkaar te ontmoeten en waren we op tijd op tijd naar Beijing, met een comfortabele transfer in Frankfurt. Tegen de tijd dat onze Air China Boeing op Beijing Capital Airport landde, was het vroeg op woensdagochtend (7 november). Het duurde geruime tijd voordat een deel van de groep de Chinese immigratie kon passeren, niet dat we problemen hadden, maar … het kostte alleen maar veel tijd. Zoveel zelfs dat onze wachtende bagage bijna was verplaatst naar het gedeelte voor verloren bagage, als het niet aan een paar van onze jongens was geweest die opletten en dit konden voorkomen. Ondertussen was onze Chinese gids, die ons tijdens ons verblijf in Beijing zou vergezellen, zich zorgen gaan maken over onze no-show. Maar uiteindelijk verliep alles volgens plan en tegen de tijd dat we aan boord konden gaan van de wachtende bus was de groep bijna compleet (één laatste deelnemer zou zich in het Datangshan-museum bij ons aansluiten) en klaar voor actie. Helaas was één stuk bagage nog niet aangekomen en het zou enkele dagen en een hele hoop inspanning vergen voordat het zou worden herenigd met zijn eigenaar. Eerste stop: Datangshan (of “Xiaotangshanzhen” in de nieuwe vertaling), het enorme PLAAF-museum (People’s Liberation Army Air Force), bekend om zijn rijen “MiG’s” en andere zeldzame vliegtuigen. Susan, onze Chinese gids, had geen idee wat te verwachten, we waren zeker niet zoals alle andere “Beijing-toeristen” die ze ooit had ontmoet! Ze dacht dat 90 minuten voldoende zou zijn voor het museum, we hebben dat snel veranderd naar 4 uur! Ook was ze een beetje bang om de groep door het museum te leiden en was erg opgelucht toen we haar uitlegden dat “vliegtuigfotografen hier niet geleid hoeven te worden, die racen binnen korte tijd in alle richtingen, een stofwolk achterlatend!”. Vier uur is echt de minimale hoeveelheid tijd die je hier door moet brengen. Gelukkig was het weer goed, al was het wat koud, en in het begin was er niet veel publiek. Dat veranderde toen busladingen schoolkinderen arriveerden, allemaal in het geel gekleed, en allemaal door het dolle door de onverwachte kans om Engels te praten met buitenlanders. En op de foto te zetten. Het is heel waarschijnlijk dat veel 4Aviation-reizigers nu voorkomen in de fotocollectie van veel meer Chinese tieners…
Tijd om aan echt toerisme te doen. De Chinese Muur moet je niet missen, vooral niet als je maar op een uurtje rijden bent. We gingen naar het Mutianyu-deel, dat een beetje verder weg is dan de meer populaire Badaling-sectie, maar met veel minder bezoekers. Ja, het is nog steeds een toeristische bestemming, met winkels, restaurants (let op: het Subway-restaurant is geen echte Subway!). En een kabelbaan die helemaal naar boven gaat en naar de Grote Muur. We werden verwend met prachtige uitzichten en er waren bijna geen andere toeristen. Degenen onder ons die een goede wandeling over een deel van de muur wilden maken hadden 90 minuten om dit te doen, inderdaad een geweldige wandeling! Na ons bezoek aan de muur was het tijd om te gaan eten, gelukkig wist onze gids van een “zeer goed” restaurant in de buurt. En dat was het ook, zowel in de buurt als redelijk goed. Het bestellen van eten en drinken duurde een tijdje, maar toen dat eenmaal gedaan was, werden onze twee ronde tafels in een mum van tijd vol gezet met smakelijk eten en drinken. Het laatste feit van de dag was om naar ons hotel in Beijing te gaan en in te checken. Nadat uiteindelijk iedereen in de kamer was waar hij of zij in hoorde te zijn, was het welterusten en sliep goed na een heeeeele lange dag.
